ΤΑ ΞΕΝΑ

Το τζάμι θόλωσε μες το σκοτάδι,

ομίχλη έπιασε στον πηγεμό…

Ξημέρωσε σε άλλο τόπο,

βγήκε ο ήλιος που ήταν γνωστός… μόνο αυτός!

Ξένα τα πάντα ίδια η καρδιά,

μπορεί να χάθηκε, μα όμως χτυπά!

Όσο κι αν ψάξω, δε θα σε βρω,

τα ξένα γίναν ο τόπος που ζω.

Ίσως βολεύτηκα δεν ξέρω πια

αν θέλω να φύγω σαν τα πουλιά…

Ίσως φοβάμαι, να είναι αργά…

σε ‘κείνο το μέρος απ’ τα παλιά

ίσως να νοιώθω σαν ξένη πια!

Η ζωή είναι εδώ, ο χρόνος κυλά…

η ευτυχία κοιτά.  Χαμογελά;;;